Objawy zespołu Aspergera u dorosłych
Zespół Aspergera diagnozuje się najczęściej u dzieci w wieku pomiędzy 8 a 11 lat. Istnieje jednak zestaw charakterystycznych zachowań, na podstawie których można przypuszczać, że zespół Aspergera występuje także u osoby dorosłej. Jeśli:
- masz problemy z rozumieniem zachowań i emocji innych ludzi,
- czujesz potrzebę izolowania się od kontaktów społecznych,
- nie wiesz, jak podtrzymywać rozmowę,
- nie potrafisz utrzymać relacji na dłużej,
- nie odnajdujesz się w pracy w grupie,
- drażnią cię zapachy, dźwięki, zwłaszcza hałasy, a także dotyk,
- masz problemy z wyrażaniem własnych emocji,
- twój ton i moc głosu bywają nieadekwatne do sytuacji,
- nie rozumiesz żartów, sarkazmu i ironii, metafor,
- masz trudności z wczuciem się w cudzy punkt widzenia lub całkowicie nie możesz zrozumieć położenia i odczuć innych osób,
- masz problemy z wykonywaniem prac manualnych, wymagających skupienia,
- trudno jest ci zaakceptować zmiany,
- cierpisz z powodu zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych (np. wielokrotnie sprawdzasz, czy kran jest zakręcony, wracasz, by upewnić się, że drzwi są poprawnie zamknięte),
- masz nietypowe zainteresowania i koncentrujesz się na wybranej dziedzinie
to z dużym prawdopodobieństwem można przypuszczać, że cierpisz na zespół Aspergera. Trudniej jest zdiagnozować go u dorosłych niż u dzieci. Jest tak dlatego, że dorosły przez obserwowanie i naśladowanie zdążył przystosować się do życia w społeczeństwie i nauczył się wielu reakcji, nawet na niezrozumiałe zachowania ludzi i ich emocje. Niektóre jednak typowe objawy zostają z chorym do końca życia. Należy do nich m.in. obsesyjne zainteresowanie konkretną dziedziną wiedzy.
Niestety brak rozumienia emocji i upośledzenie niektórych funkcji społecznych i emocjonalnych może u osób z zespołem Aspergera niekiedy prowadzić do wycofania, stresu, a nawet depresji i zachowań agresywnych. By postawić diagnozę, potrzebna jest opinia psychiatry i psychologa. Stawia ją kilku niezależnych specjalistów, opiera się ona na wywiadzie lekarskim. Jeśli charakterystyczne dla zaburzenia zachowania występowały już w dzieciństwie, to prawdopodobieństwo diagnozy ZA wzrasta. Jeśli zachowania pojawiły się dopiero w dorosłości, przyczyną mogą być traumatyczne doświadczenia, zaburzenia nerwicowe lub depresja.
Zespół Aspergera u dorosłych – test predyspozycji
Można samodzielnie sprawdzić, czy posiadasz cechy ZA. W internecie dla młodzieży i dorosłych dostępny jest test AQ, stworzony przez Simona Baron-Cohena oraz Centrum Badań nad Autyzmem w Cambridge. Oczywiście jego wynik nie jest miarodajny i może być jedynie pomocą we wstępnym rozpoznaniu choroby, a właściwą i ostateczną diagnozę może postawić tylko lekarz.
Jak leczyć zespół Aspergera?
Choroba jest nieuleczalna. Jednak dzięki terapii indywidualnej i grupowej można osobę dotkniętą zespołem Aspergera nauczyć właściwych zachowań społecznych. Dobre efekty przynosi terapia behawioralna z systemem nagród, dzięki którym chory szybko przyswaja nowe zachowania. Młodszym chorym pomaga TUS – trening umiejętności społecznych, w którym dzięki odgrywanym scenkom ludzie uczą się np. jak zawierać nowe znajomości, wyrażać opinie, a także nie zgadzać się i krytykować. Rezultaty leczące przynosi też terapia behawioralna-poznawcza, która podkreśla wpływ myśli człowieka na jego zachowanie i uczy, czym są emocje i dlaczego to one wpływają na konkretne zachowania.