Data publikacji: Poniedziałek, 10.02.2020

Cesarskie cięcie – wszystko, co musisz wiedzieć

Cięcie cesarskie jest jedną z najczęściej wykonywanych operacji na całym świecie. Ratuje życie nie tylko płodu, ale także matki. Tę metodę porodu stosuje się, gdy poród zyska miano trudnego i z przyczyn płodu lub matki, nie może się odbyć drogą naturalną. Chcesz wiedzieć, jakie są wskazania do cesarskiego cięcia, czy cesarskie cięcie na życzenie jest możliwe, ile trwa cesarskie cięcie i jak się do niego przygotować? Przeczytaj.

Wskazania do cesarskiego cięcia:

brak postępów porodu;
nieprawidłowe ułożenie się płodu;
poród przedwczesny;
zamartwica płodu;
podejrzenie pęknięcia macicy;
podejrzenie oddzielenia się łożyska;
podejrzenie infekcji wewnątrzmacicznej;
stan przedrzucawkowy;
aktywna opryszczka narządów rodnych kobiety;
ciąża mnoga, np. bliźniacza (nie zawsze);
cesarskie cięcie w przeszłości (nie zawsze);
trudności podczas porodu siłami natury w przeszłości (nie zawsze);
choroby układowe matki uniemożliwiające poród;
tokofobia, czyli lęk przed porodem siłami natury i inne schorzenia psychiczne;
wady anatomiczne macicy;
wady anatomiczne miednicy matki;
wady anatomiczne płodu, które uniemożliwiają wydostanie się dziecka siłami natury;
płód względnie lub bezwzględnie za duży (powyżej 4,25-4,5 kg lub za duży w stosunku do małej macicy rodzącej).

Co nie jest wskazaniem do cesarskiego cięcia:

konflikt serologiczny;
nadwaga lub otyłość u rodzącej;
prośba rodzącej;
cukrzyca ciążowa;
nadciśnienie tętnicze;
niedoczynność tarczycy;
ciąża obumarła.

Sprawdź także: Choroba hashimoto - przyczyny, objawy i leczenie.

Cesarskie cięcie – przebieg

Zanim lekarze będą mogli rozpocząć cięcie, kobieta musi zostać znieczulona przez anestezjologa. Najczęściej stosuje się znieczulenie podpajęczynówkowe.

Środek znieczulający jest podawany w okolicy lędźwiowej i działa niemalże natychmiast po podaniu. Rodząca jest w pełni świadoma i czuje dotyk, ale nie czuje bólu.

Znieczulenie ogólne jest stosowane, jeśli kobieta nie może zostać znieczulona podpajęczynówkowo, np. z powodu krzywicy lub innej deformacji czy choroby kręgosłupa. Wtedy rodząca jest pod pełną narkozą i nie ma zachowanej świadomości.

Ten sam rodzaj znieczulenia stosuje się też w przypadku cesarskiego cięcia ratującego życie matki i dziecka, gdy czas odgrywa bardzo ważną rolę i trzeba rozwiązać ciążę jak najszybciej.

Gdy znieczulenie zacznie już działać, pęcherz moczowy przyszłej mamy jest cewnikowany, ponieważ nie zaleca się, by był wypełniony podczas operacji.

Pęcherz moczowy leży w okolicy macicy, dlatego musi być staje opróżniany podczas operacji, by nie przeszkadzał specjalistom w polu operacyjnym.

Nawet, jeśli skorzystasz z toalety zaraz przed przewiezieniem na salę operacyjną, mocz będzie się dalej zbierał w pęcherzu, dlatego to nie wystarczy.

Następnie okolica podbrzusza jest dokładnie odkażana. Lekarz wykonuje cięcie, które ma około 15 cm szerokości. Rozcina tkankę podskórną i rozchyla mięśnie brzucha.

Pod nimi znajduje się otrzewna, czyli błona, pod którą znajdują się narządy w jamie brzusznej, między innymi macica. Lekarz nie musi jej szukać – od razu się uwidacznia.

Nacięcie macicy wykonuje się w jej dolnej części. Wbrew pozorom, nie jest to duże nacięcie, a mała dziurka. Otwór poszerza się za pomocą dłoni, rozrywając ściany macicy.

Dzięki temu, macica mniej krwawi, niż wtedy, gdy zostałaby przecięta ostrym skalpelem, a większość powikłań tej operacji jest związanych właśnie z nadmiernym krwawieniem z narządu rodnego, który jest silnie ukrwiony.

Lekarz wkłada jedną rękę pod część przodującą dziecka, którą najczęściej jest głowa. Następnie część przodującą należy wydostać na zewnątrz przez otwór w macicy. Gdy to się uda, wyjęcie reszty ciała dziecka nie sprawia już zazwyczaj problemów.

Kobiety w tym momencie instynktownie chcą usłyszeć krzyk dziecka, ale nie zawsze się tak dzieje – niektóre dzieci przychodzą na świat bardzo spokojne i zrelaksowane. Dlatego postaraj się nie panikować, gdy nie usłyszysz płaczu swojego dziecka.

Noworodek ma zabezpieczają pępowinę, zakłada mu się stazy w dwóch miejscach i pośrodku nich należy przeciąż pępowinę. Jeśli wszystko idzie zgodnie z planem, osoba, która towarzyszy rodzącej na sali, np. partner lub mama, może zazwyczaj przeciąć pępowinę, choć zależy to od okoliczności i zwyczajów danej placówki.

Maluch jest oddawany w ręce neonatologów, którzy oceniają jego funkcje życiowe. Mogłoby się wydawać, że to już koniec operacji, ale została jeszcze kwestia zatamowania krwawienia z macicy oraz zszycie samego narządu rodnego i warstw, które zostały wcześniej przecięte, by specjaliści mogli dostać się do dziecka.

Po wszystkim, kobieta zostaje przewieziona do sali pooperacyjnej, gdzie dochodzi do siebie. Cesarskie cięcie do momentu wydobycia dziecka trwa kilka minut. Cała operacja (wraz z szyciem) trwa około 30 minut.

Przygotowanie do cesarskiego cięcia – co musisz wiedzieć?

Jeśli jesteś umówiona na cesarskie cięcie w szpitalu, zgłoś się o wyznaczonej godzinie do miejsca przyjęć. Zabierz ze sobą skierowanie, dowód osobisty, zaświadczenie o ubezpieczeniu zdrowotnym, kartę ciąży wraz z wszystkimi wynikami badań.

Zabierz ze sobą wyprawkę dla dziecka i rzeczy, które przydadzą się tobie – podpaski, koszulę poporodową, majtki jednorazowe, osłonki na brodawki i jednorazową maszynkę do golenia.

Zostaniesz poproszona przez położną o depilację miejsca cięcia. Możesz też zabrać ze sobą laktator.

Cesarskie cięcie „na życzenie” – jak załatwić i co sądzą o tym lekarze?

Około 43% porodów w Polsce kończy się cięciem cesarskim. Według zaleceń WHO takich porodów powinno być o połowę mniej, bo około 20%. Kobiety nie chcą rodzić naturalnie z wielu powodów.

Jest to między innymi lęk przed bólem, niezadowolenie z opieki personelu podczas poprzedniego porodu siłami natury lub z obawy o zdrowie dziecka.

Stanowisko lekarzy jest jasne – nie chcą wykonywać tej operacji bez wskazań. Okazuje się jednak, że nawet, jeśli kobieta ma zdrowe i silne ciało, dziecko rozwija się prawidłowo i nie ma jakichkolwiek wskazań, by rozwiązać tę ciążę przez cesarskie cięcie, może być niegotowa psychicznie na taki poród.

Wówczas wystarczy zaświadczenie od psychiatry o zaburzeniach, które uniemożliwią poród siłami natury (nerwica, zaburzenia lękowe i tokofobia).

Przeczytaj także: