Co to jest bulimia i jak rozpoznać bulimiczkę?

Bulimia (tzw. żarłoczność psychiczna) to zespół zaburzeń prowadzących do dwóch następujących po sobie objawów: niekontrolowanego obżarstwa i prowokowania wymiotów. Jak rozpoznać chorobę u bliskiej osoby i jak jej pomóc? Sprawdź.

Przyczyny bulimii

Wśród czynników ryzyka wymienia się genetyczne predyspozycje do zaburzeń odżywiania, towarzyszące choroby psychiczne, takie jak depresja czy nerwica, psychologiczne predyspozycje – skłonność do zaburzeń kompulsywno-obsesyjnych, nieakceptacja swojego ciała, maniakalna potrzeba kontroli nad własnym ciałem, problemy rodzinne. Zachorowaniu sprzyjają także otyłość, nadużywanie alkoholu czy narkotyków.

Objawy bulimii

Ponad 90% chorych na bulimię to kobiety, które o wiele częściej od mężczyzn zmagają się z zaburzeniami odżywiania. Objawy choroby, czyli spożywanie olbrzymich ilości pokarmu i następnie prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających czy moczopędnych, mogą być początkowo niezauważalne przez bliskich. Dopiero skutki bulimii mogą budzić niepokój i sugerować chorobę:

Określenie stopnia zaawansowania choroby dokonuje się na podstawie ilości epizodów objadania się i prowokowania wymiotów  w ciągu tygodnia:

– bulimia łagodna – 1 do 3 epizodów w ciągu tygodnia

– bulimia umiarkowana – 4 do 7 epizodów w ciągu tygodnia

– bulimia ciężka – 8 do 13 epizodów w ciągu tygodnia

– bulimia ekstremalnie ciężka – powyżej 14 epizodów w ciągu tygodnia

Leczenie bulimii

Bulimia to choroba o podłożu psychicznym, dlatego kluczem do wyzdrowienia jest terapia. Istnieje kilka rodzajów terapii, które stosowane są w zależności od genezy zaburzeń:

Bulimia a depresja

Osoby z depresją częściej cierpią na zaburzenia odżywiania. Jeśli bulimii towarzyszy depresja, należy leczyć obie choroby jednocześnie. Leki przeciwdepresyjne nie wyleczą z bulimii, nie mają wpływu na skuteczność terapii.

Bulimia a anoreksja

Oba schorzenia należą do zaburzeń odżywiania, mają podłoże psychiczne, przyczyny są podobne. Nie są to jednak te same choroby. Anoreksja polega na głodzeniu się, natomiast bulimia to spożywanie ogromnej ilości jedzenia w krótkim czasie i prowokowanie wymiotów.

Anorektyczka nie może jednocześnie chorować na anoreksję i bulimię. Niektóre anorektyczki mogą mieć tzw. fazę bulimiczną; nie jest to jednak bulimia. Faza bulimiczna u anorektyczki polega na tym, że chora pomiędzy głodówkami ma epizody objadania się i prowokowania wymiotów, które są charakterystyczne dla bulimii.

Zobacz także: Skóra i kości, czyli co to jest anoreksja i jak jej zapobiec? 

Jak rozpoznać bulimię u bliskiej osoby?

Bulimiczki za wszelką cenę starają się ukryć swoją chorobę. Na dłuższą metę nie jest to jednak takie proste - najbliżsi w końcu zauważają niepokojące objawy. Koleżanka je za dwóch - objada się na imprezie a następnie długo nie wraca z toalety? Córka często wymiotuje, ukrywa opakowania po słodyczach i tłumaczy się grypą jelitową lub zatruciem pokarmowym? To mogą być objawy bulimii.

Bądź czujna, jeśli zauważysz, że bliskiej osobie zdarzają się epizody obżarstwa, a następnie szybko wymyka się do toalety. Bulimiczka wcale nie musi być chorobliwie chuda, dlatego nie sugeruj się wyłącznie wagą bliskiej osoby. Kwaśny zapach z ust po wyjściu z toalety, słabe zęby z uszkodzonym szkliwem to objawy, które mogą sugerować częste wymioty. 

Czy można wyleczyć się z bulimii?

Wyleczenie uzyskuje około 50% pacjentów, natomiast u 20% nie przynosi ono pożądanych efektów. Prawidłowo przeprowadzona terapia, wspomaganie farmakologiczne i wsparcie bliskich mogą nie wystarczyć - wszystko jest w rękach bulimiczki. To chora musi zdać sobie sprawę z wagi problemu, zagrożenia zdrowia, na które sama się naraża.